In 1857 werd Cécile Chaminade geboren in Parijs aan de voet van Montmartre.
Haar moeder, een pianiste, leerde het kleine meisje aanvankelijk zelf piano spelen en het werd al snel duidelijk dat hier een bijzonder talent moest worden gekweekt. De achtjarige speelde al snel voor George Bizet, die haar de “Petite Mozart” noemde. Vervolgens kon Cécile ook privé-lessen harmonie en contrapunt volgen. Van Cécile Chaminade bestaan enkele zeer vroege gewijde werken, toen zij nog geen tien jaar oud was, en op haar elfde verschenen twee van haar mazurka’s voor piano in druk.
Op 18-jarige leeftijd gaf Cécile eindelijk haar eerste concert, en twee jaar later trad zij op in de beroemde Salle Pleyel in Parijs. Vanaf ongeveer deze tijd werden haar composities ook steeds populairder. Eén ding onderscheidt de muziek van Cécile Chaminade tot op de dag van vandaag boven alle andere: zij behaagt onmiddellijk, bij het eerste gehoor, maar is nooit banaal.
Zij werd spoedig actief lid van de Société nationale de musique, in wier concerten enkele van haar composities werden uitgevoerd. In 1891, toen zij 34 jaar oud was, werd haar meest succesvolle lied, L’Anneau d’argent (De zilveren ring), in een oplage van maar liefst 200.000 exemplaren uitgegeven.
Na eerdere concertreizen door Frankrijk, Zwitserland, België en Nederland, vond haar Engelse debuut uiteindelijk plaats in 1892. Daar, in Engeland, stond Cécile in bijzonder hoog aanzien. Zij speelde verschillende malen voor Koningin Victoria, die haar zelfs uitnodigde om een paar dagen op Windsor Castle door te brengen. Haar vaak extravagante kleding werd gemakkelijk geïmiteerd door Engelse fans.
Nu trad ze op in de Balkanlanden en uiteindelijk ook in de VS, richtten mensen Chaminade-clubs op en handelden ze in Chaminade-souvenirs.
De ervaringen van de Eerste Wereldoorlog hebben Cécile uiteindelijk het zwijgen opgelegd. In 1914 nam zij de leiding over van een hospitaal voor gewonde soldaten, werkte daar hard en werd uiteindelijk zelf ziek. Ze kwam alleen ‘s nachts componeren. En dan, na de oorlog, was haar manier van schrijven niet “modern” genoeg; haar meestal korte piano- en salonstukken pasten niet meer in deze tijd. Frankrijk “klonk” nu anders, een nieuwe generatie met nieuwe ideeën stond in de coulissen te wachten. Cécile Chaminade componeerde relatief weinig, voornamelijk pianomuziek. In 1937 vestigde zij zich in Monte Carlo, waar zij in 1944 een eenzame dood stierf.
(A. W.)