Wijsvinger en middelvinger omhoog, de overige vingers in de hand gedrukt. Vandaag de dag wordt dit teken over de hele wereld gebruikt, zij het als een gebaar van vreugde en geluk zoals in de Aziatische regio of met de rug van de hand naar de persoon die ertegenover staat als een teken van extreme minachting, vergelijkbaar met de Duitse “Stinkefinger” (zoals gebruikelijk in Engeland).
Mensen die een beetje bezig zijn met onze geschiedenis kennen het symbool ook als een vredesteken van de hippiebeweging of als een overwinningssymbool (als teken van de zekerheid van de overwinning) in Winston Churchill.
Het is geen wonder dat beide bronnen verwijzen naar de Angelsaksische wereld als het land van herkomst.
Want de geschiedenis van dit gebaar gaat terug tot de Honderdjarige Oorlog, een strijd waarin de Engelse heersers hun aanspraak op de Franse troon met wapengeweld probeerden te doen gelden.
Hoewel de Engelse heersers zich op het Franse vasteland lang konden handhaven, hadden ze altijd een moeilijke positie. Want zij waren altijd veel minder talrijk dan de goed getrainde legers van Franse ridders.
Maar de Engelsen hadden een wapen waar ze altijd op konden vertrouwen – de Engelse boogschutters.
Met hun bereik en de doordringende kracht van hun pijlen speelden ze een grote rol in de overwinningen van Crécy en Azincourt (een van de grootste triomfen van de Engelsen op de Fransen) en werden daarom gevreesd en gehaat door de troepen van het Huis van Valois.
Een haat die de Fransen ertoe bracht om drastische maatregelen te nemen.
Omdat ze weinig weerstand hadden tegen dit nieuwe wapen en het slimme tactische gebruik ervan, sneden ze de wijs- en middelvinger en de duim af van alle schutters die ze te pakken konden krijgen (zoals te lezen is in Jean de Wavrin).
Dit maakte het onmogelijk voor de soldaten om aan een boogpees te trekken, en ze werden zo nutteloos gemaakt voor verdere gevechten.
De Engelse boogschutters waren zich bewust van dit gevaar en als teken van verzet, misschien ook als symbool van hun arrogantie en zekerheid van de overwinning, bespotten ze de Fransen voor elke strijd door hun intacte vingers naar hen uit te steken in het gebaar dat we vandaag de dag kennen.
Een moedig gebaar waarvan de echo nog steeds door de eeuwen heen weerklinkt.