Aktem ugody z 1701 r. angielski parlament stworzył podstawę do tego, że sukcesja tronu w królestwie pozostała mocno w rękach protestantów.
Ustawa przewidywała, że po śmierci Annes, ostatniej protestanckiej królowej rodu Stuartów, prawo do sukcesji na tron miało zostać przekazane jej pierwszej kuzynce Zofii von der Pfalz lub jej protestanckim potomkom, poprzez ominięcie obowiązujących do tej pory zasad dziedziczenia.
Zofia była dwunastym dzieckiem elektora Fryderyka V z Palatynatu, czeskiego “króla zimowego” i Elżbiety Stuart, a tym samym następnej żyjącej protestanckiej krewnej królowej.
Dlatego też po śmierci królowej Anny Stuart z Wielkiej Brytanii, która pozostała bez potomstwa, protestancki elektor Georg Ludwig z Braunschweig-Lüneburg odziedziczył brytyjską koronę królewską.
Od 1698 r. miał rządzić elektoratem Braunschweig-Lüneburg (lub elektoratem hanowerskim) jako elektor Georg Ludwig, a od 1714 r. jako George I – Królestwem Wielkiej Brytanii.
Tym samym założył on dom w Hanowerze, który rządził w Wielkiej Brytanii do 1901 roku.
Unia personalna między Wielką Brytanią a Hanowerem (zwana w Anglii “Hanoverian England”) zakończyła się w 1837 r. wraz z przystąpieniem królowej Wiktorii, ponieważ w Królestwie Hanoweru, będącym następcą elektoratu Braunschweig-Lüneburg, tylko męscy potomkowie mogli zasiąść na tronie zgodnie z prawem włoskim.
Śmierć Wiktorii zakończyła wreszcie rządy rodu Hanowerów, gdyż wraz z przystąpieniem jej najstarszego syna Edwarda VII do tronu przeszła do rodu Sachsen-Coburg i Goty.
Nazwisko, które Eduard zmienił na Haus Windsor w 1917 roku z powodów politycznych.