Na długo przed XX w. istniała ogólnoeuropejska sieć gospodarcza, której nici biegły razem w rękach kilku rodzin.
Medyceusz z Florencji, który zarządzał największym domem bankowym i handlowym w Europie i posiadał około 300 warsztatów w samym handlu suknem, zatrudniających ponad 10.000 pracowników, jest do dziś znany.
Ale były też rodziny na północ od Alp, które osiągnęły niewyobrażalne bogactwo. Najważniejszą z nich była rodzina Fuggerów, która odniosła taki sukces w pierwszej połowie XVI wieku, że jej nazwa była synonimem bogactwa w całej Europie.
Jej dom założył Hans Fugger, członek cechu tkackiego, który już pod koniec XIV wieku eksportował bawarskie pościel z Augsburga do Włoch.
W połowie XV wieku rodzina rozdzieliła się i dwaj bracia Jakob i Andres założyli Fuggera “z lilii” i Fuggera “jelenia”.
Podczas gdy Fuggery “z lilii” stali się najbogatszymi ludźmi swoich czasów dzięki umiejętnemu działaniu, Fuggery “jelenia” miały popaść w ruinę z powodu jednej błędnej decyzji (zaufali zdolności kredytowej arcyksięcia Maksymiliana I.).
Jakob Fugger “bogaty” był szefem Fuggera “z lilii” od 1495 do 1525 roku. Jako najważniejszy kupiec i przedsiębiorca górniczy swoich czasów, powstał jako bankier Habsburgów i Kurii Rzymskiej i finansował m.in. powstanie cesarza Maksymiliana I i jego wnuka Karola, za co ostatecznie został wyniesiony do szlachty.
Swoją trwałą sławę zyskał dzięki fundacjom w Augsburgu, takim jak kaplica Fuggera św. Antona czy Fuggerei, pierwsza na świecie osada społeczna.
Ponieważ nie miał potomków, jego bratanek Anton Fugger przejął firmę.
W dalszym ciągu wspierał Habsburgów pod rządami Karola V i Ferdynanda I i rozszerzył działalność handlową swojego domu na Meksyk i Indie Zachodnie.
Ponadto wyznaczył kierunek na przyszłość swojej rodziny, masowo powiększając ich ziemie i panowanie oraz łącząc swoje dzieci z ziemiańską szlachtą.
W ten sposób Fuggers stał się jedyną rodziną kupiecką w Niemczech, która mogła zapewnić trwałe miejsce w świecie szlachty.