Ojciec Joachim Haspinger wraz z Andreasem Hoferem i Josefem Speckbacherem jest jednym z najważniejszych przywódców tyrolskiego powstania ludowego przeciwko obcym panowaniu Napoleona w 1809 roku.
Sam pochodził ze starożytnej tyrolskiej dynastii chłopskiej i dorastał w bocznej dolinie Pustertalu, który dziś należy do Południowego Tyrolu. W 1802 r. wstąpił do klasztoru kapucynów eppańskich jako nowicjusz i kilka lat później został wyświęcony na kapłana w Merano.
Nie znalazł jednak celu w spokojnym życiu klasztornym, ale raczej przeniósł się nad góry, aby pomagać w innych parafiach. W ten sposób mógł pozostać w kontakcie z mieszkańcami swojej ojczyzny i dzielić z nimi proste życie.
Zawsze łatwo było mu dotknąć ich słowami i z pomocą interweniować w ich życiu, ponieważ jako syn rolnika mówił ich dialekt i znał ich troski i potrzeby.
Przede wszystkim jednak znał ich dumę i świadomość, w mocnej wierze w Boga i imperialny dom, aby czynić jedyną słuszną rzecz dla ich zbawienia.
W 1809 r. jako jeden z pierwszych wziął udział w powstaniu ludowym przeciwko znienawidzonym okupantom. Brał udział jako jeden z dowódców w dwóch bitwach pod Bergisel, w których tyrolscy strzelcy Andreasa Hofera rozgromiali oddziały francuskie i bawarskie.
Świadkowie donosili, że to zwycięstwo zawdzięczają mu także i on. Odważnie bowiem stanął na czele i zachęcał swoich towarzyszy broni, głęboko przekonany w swojej duszy o poprawności ich działań.
Po klęsce Tyrolskiej Armii Ludowej udało mu się uciec nierozpoznany, przyjechał do Wiednia objazdami i ostatecznie został pastorem w Sankt Lampert am Heiligen Berg.
Tylko raz jeszcze, w 1848 r., towarzyszył kompanii tyrolskich żandarmów w bitwie, a następnie osiedlił się w cesarskim zamku Mirabell, gdzie zmarł w 1858 r.
Ostatnie miejsce spoczynku znalazł u boku Andreasa Hofera w kościele Hofkirche w Innsbrucku.